Państwo Franków - W połowie IV w. w płn. - wsch. części Italii osiedlił się germański lud Franków, pozostałą część Galii zajęli Alemanowie, Wizygoci i Burgundowie. W 481 r. królem Franków zostaje Chlodwig. Wtedy było to raczej państewko. Chlodwig doprowadził do podboju Alanów, Burgundów, w 507 r. podbił Wizygotów pod Poitiers. W ten sposób rozciągnął państwo Franków na teren całej Galii, oprócz tej części nad Morzem Śródziemnym. W 496 r. Chlodwig przyjął chrzest, ale stworzone przez niego państwo /monarchia/ miało cechy państwa, które określamy jako monarchia patrymonialna. Patrymonium - teren państwa traktowany jako własność królestwa. Król może robić co chce z ziemią, poddanymi, wszystkie sprawy rozpatrywane przez dwór - monarcha - ojciec. Wpływ na sprawy państwowe miał wiec - zgromadzenie zdolnych do noszenia broni. Dwór składa się od chrztu Chlodwiga z dostojników świeckich i duchownych. Najwyższe znaczenie wśród urzędników zyskał urząd majordoma - intendenta - zajmował się majątkiem państwa. Państwo podzielone zostało przez króla na okręgi. Władze tam spełniali hrabiowie.
W 511 r. Chlodwig umiera. Wówczas jego państwo ulega podziałowi na mniejsze części. Cały czas istnieje tendencja do stworzenia państwa, gdzie władzę przejąłby jeden z majordomów. Chlodwi g chrześcijaństwu zawdzięczał fakt, że udało mu się podbić Germanów, zyskał poparcie Rzymu. Współdziałanie między Kościołem a Chlodwigiem spowodowało, że na jego dworze zagościła kultura rzymska, chrześcijańska. Pojawili się przedstawiciele rodów senatorskich z Rzymu. Majątki powiększały się w wyniku nadań królewskich. Rosły także majątki urzędników dworskich, którzy w zamian za wierność otrzymywali ziemię. W ten sposób narodziła się arystokracja. Tworzył się system feudalny, którego początki można odnaleźć w starożytnym Rzymie. Feudalizm stawał się powszechny. Część ziemi wydzielono chłopom. Państwo nie interesowało się statusem prawnym, społecznym chłopów, zacierają się różnice między kolonami /chłopami przywiązanymi do ziemi/, a chłopami wolnymi i niewolnikami. W zamian za posiadanie działki ziemi chłopi byli zobowiązani do pracy na rzecz pana, składali także daniny w naturze. Byli zobowiązani do posług na rzecz dworu, wyrabiali sukna dla dworu, garncarstwo, przygotowywali narzędzia pracy. Nie opłacało się im posiadać ziemi. Oddawali się pod opiekę Kościoła, w zamian za zmniejszenie obciążenia zapisywali działkę Kościołowi z prawem dożywotniego użytkowania /do śmierci chłopa/. Powiększano majątki kościelne. Dwór dążył do samowystarczalności, zanika handel. Państwo ulega podziałowi, ale z czasem powstawały trwalsze ośrodki.
W VI w. wymiera dynastia Chlodwigów - brak jest następców. Rządy w państwie obejmują Majordomowie. Wg swego uznania - wybierali, zmieniali - rządzili za małoletnich królów. VIII w. - Pepin z Heristal - majordom obejmuje władzę, jednoczy państwo, nigdy nie posiadał korony, w 714 r. umierając zjednoczone państwo przekazał synowi. Synem był Karol Młot, który zapoczątkował dynastię Karolingów. Aby umocnić władzę skonfiskował część majątków kościelnych. To pozwoliło mu na stworzenie systemu tzw. beneficjów - przyznanie ziemi za sprawowany urząd. Beneficja - bonum officium - dobry urząd. Dzięki temu otoczył się zaufanymi ludźmi. Otrzymywali dobra za przysięgę wierności. W ten sposób stworzył system lenny. /Hołd składano ze złożonymi rękami - później postawa modlitewna/. W zamian za otrzymaną ziemię, lennik musiał: - stawać na żądanie władzy na wojnę, - sam zapewnić ekwipunek wojenny, utrzymać konia. W ten sposób doprowadził do reorganizacji armii, stworzył ciężkozbrojną konnicę, a on sam nie musiał na to przeznaczać pieniędzy. Przyniosło to szybko efekty. W VIII w. pojawiło się zagrożenie ze strony Arabów, zaczynają oni wkraczać do Galii. Karol postanowił zatrzymać napór Arabów. Gdy wkraczali do Galii doszło do bitwy pod Poitiers w 732 r.
Ekspansja Arabów została zatrzymana, stąd przydomek Młot. Zwycięstwo nad Arabami wzmocniło autorytet Karola. W 741 r. umierając dzieli państwo między 2 synów. Starszy syn wstąpił do klasztoru, drugi Pepin III objął władzę. W ten sposób uchroniono państwo przed rozpadem. Pepin III zawarł sojusz z papieżem, Pepin wymusił koronację, został sam namaszczony na króla. Król stawał się Bożym pomazańcem, był nietykalny, a ktoś kto by próbował dokonać zamachu na króla stawał się świętokradcą, był ekskomunikowany. W zamian za koronację Pepin Krótki zdobyte ziemie na Longobardach oddał papieżowi. Powstało państwo kościelne tzw. Patrimonium Sancti Petri /ojcowizna św. Piotra/. Ostatnie lata życia Pepin Mały poświęcił walce z Arabami, wyparł ich za Pireneje, w 768 r. umierając podzielił swoje państwo między synów Karola i Karolmana. Ci dwaj bracia nie prowadzili zgodnej polityki, dlatego państwu groziła wojna domowa i rozpad. Na szczęście dla państwa sytuacja wyjaśniła się w 771 r. kie dy Karolman zmarł. Władzę w całym państwie obejmuje Karol nazywany w przyszłości Wielkim. Pierwszym działaniem Karola Wielkiego była wyprawa przeciwko Akwitanii. Udało się Karolowi Wielkiemu pokonać Akwitanię, ale musiał zawrzeć pewien kompromis. Akwitania stała się samodzielnym, autonomicznym królestwem, które uznawało władzę Karola.
W 772 r. przeciw Karolowi zbuntowali się Longobardowie we Włoszech. Stali się zagrożeniem dla papiestwa. Papież zwrócił się z prośba o pomoc do Karola. Ten podjął interwencję pokonał Longobardów, ich króla zdetronizował, zmusił go do pójścia do klasztoru, a sam ogłosił się królem Longobardów. Następnie Karol umocnił swoje panowanie w Rzymie. Ograniczył władzę papieża i przejął kontrolą nad państwem papieskim. Karol dążył do tego, by zerwać wszelkie powiązania z cesarstwem wschodnim, dlatego kiedy ogłoszono postanowienia soboru z Nicei w kwestii obrazów, Karol Wielki zajął odrębne stanowisko. Potępił kult obrazu i uchwały soboru w Nicei. To świadczyło o tym, że Karol nie tylko rozciąga władzę polityczną nad Kościołem, ale także zabiera głos w sprawach dogmatycznych, religijnych. Najtrudniejszą dla Karola Wielkiego sprawą były walki z plemionami Sasów. Karol Wielki dążył do ich uzależnienia, a także chciał by Sasi przyjęli chrzest. Z tego powodu w 779 r. rozpoczął systematyczny podbój Saksonii. Kiedy sytuacja wydawała się być opanowana, kiedy Sasi zostali wypędzeni do Danii, a sama Saksonia wydawała się uznawać władzę Karola, rozpoczął się proces chrystianizacji Sasów i tworzenia na tym terenie organizacji kościelnych.
W 782 r. wybuchło kolejne powstanie Sasów przeciwko Frankom. Wówczas Karol Wielki odpowiedział represjami. W jednej miejscowości saskich Verden zostało ściętych w ciągu jednego dnia 4,5 tys. Sasów, ci wszyscy, którzy nie chcieli przyjąć chrztu. Tych, którzy przyjęli chrzest, a także kobiety i dzieci Karol Wielki przesiedlił w głąb swojego państwa. Natomiast na terenach podbitych zostali osiedleni koloniści frankijscy. W ten sposób Karol Wielki zmniejszył ilość ludności tubylczej i usunął zagrożenie buntu, powstania. Ostatnia wyprawa przeciwko Sasom miała miejsce w 804 r. Władza Karola Wielkiego objęła także tereny Słowian. Zwierzchnictwo Karola Wielkiego uznali Obodrzyce i Wieleci. Pewne stosunki utrzymywali z państwem Karola Wielkiego - Czesi oraz Serbowie.
Kolejne ściągi, referaty i wypracowania z historii:
Ziemie polskie pod okupacją radziecką
Ziemie polskie pod okupacją niemiecką
Wyprawy krzyżowe
Wyprawy Krzysztofa Kolumba
Wyprawy i odkrycia Portugalczyków