Polityka zagraniczna Kazimierza Wielkiego - Następcą Władysława Łokietka został jego syn - Kazimierz. Nie cieszył się on dobrą opinią w kraju. Miał 23 lata. Od ojca otrzymał namiestnictwo nad Kujawami i Wielkopolską. Gdy Kazimierz został namiestnikiem Wielkopolski, Wincenty z Szamotuł, były namiestnik sprowadził Krzyżaków. 25 kwietnia 1333 r. w Krakowie Kazimierz koronował się na króla Polski. Kazimierz rozpoczął od regulacji stosunków z Krzyżakami. Do 1335 r. wydłużył rozejm z Krzyżakami. W tym roku miał być sąd na którym byli dwaj władcy: Jan Luksemburczyk i Karol Robert. Sąd odbył się w Wyszehradzie w listopadzie 1335 r. Wydano wyrok, na mocy którego Krzyżacy mieli oddać: Kujawy i Ziemię Dobrzyńską, a Pomorze Gdańskie i Ziemia Chełmińska miała pozostać w rękach Krzyżaków jako lenno Polski. W 1335 r. sprawa sądu była sprawa drugorzędną. Pierwszą sprawą były pretensje króla czeskiego do korony polskiej. Jan Luksemburczyk zgłaszał pretensje do polskiej korony i Kazimierz musiał zapłacić 20 tys. kop groszy praskich. Król czeski zażyczył sobie Śląska i zhołdowanej ziemi płockiej. Nie zgodził się na to i na Pomorze Kazimierz. Sprawę skierował do sądu papieskiego. W 1339 r. do Polski przybyli legaci papiescy. Krzyżacy podważali legalność sądu i nie stanęli przed trybunałem. Kazimierz, by zapewnić sobie neutralność Luksemburczyka wydał dokument oddający Śląsk Czechom.

Po siedmiu miesiącach legaci papiescy ogłosili, że Krzyżacy mają zwrócić Kujawy, Pomorze Gdańskie, Ziemię Chełmińską, Ziemię Dobrzyńską, zapłacić odszkodowanie za Pomorze w wysokości 200 tys. grzywien srebra oraz zwrócić koszty procesu w kwocie 150 tys. Krzyżacy się na to nie zgodzili. Kazimierz nie był w stanie tego wyegzekwować, gdyż zajmował się wschodem. Trzeba było podjąć wysiłki dyplomatyczne. Doprowadziły one do zawarcia pokoju "wieczystego" z Zakonem. Został on zawarty w 1343 r. Na jego mocy Polska otrzymała Kujawy, Ziemię Dobrzyńską, a Pomorze Gdańskie stawało się własnością zakonu za 100 tys. florenów odszkodowania. W tym samym roku Kazimierz Wi elki podpisał sojusz z książętami Pomorza Zachodniego. Na mocy tego dokumentu, w razie wojny Polski w Krzyżakami, książęta pomorscy mieli zablokować przemarsz wojsk z zachodniej Europy przez swoje terytorium. Sprawy załatwiano szybko, gdyż Kazimierz Wielki zajęty był sprawą Rusi. Książę mazowiecki Bolesław (rządził na Rusi) został otruty i nie wyznaczył następcy. Kazimierz Wielki zajął Lwów, złupił miasto, gród spalił. Po wyprawie na Ruś, Ruś Halicką przyłączono do Polski, a Ruś Włodzimierska zajęta została przez Litwinów.

Sprawa Rusi odżyła w 1349 r. Wówczas Kazimierz podjął kolejną wyprawę przeciw Rusi i przyłączył Ruś Włodzimierską. Gdy dowiedział się o tym król węgierski zgłosił pretensje do podziału Rusi (Bolesława osadzono na tronie przy pomocy węgierskiej). Pomiędzy Kazimierzem Wielkim z Karolem Robertem podpisano układ: 1. Jeżeli Kazimierz będzie miał męskiego potomka to obie Rusie zostaną przy Polsce, ale Polska wypłaci odszkodowanie 100 tys. florenów. 2. Jeżeli Kazimierz nie będzie miał męskiego potomka Ruś pozostanie przy Polsce, ale tron Polski obejmą węgierski Andewagenowie. Trzecim pretendentem do Rusi była Litwa. W 1350 r. Litwini zaatakowali Polskę. Siły węgiersko-polskie podjęły wyprawę odwetową. W 1352 r. zawarto na dwa lata rozejm z Litwinami. Na mocy tego układu Ruś Halicka została przy Polsce, Ruś Włodzimierską otrzymała Litwa. W 1353 r. Litwini złamali rozejm, atakując Lwów. Wówczas Kazimierz Wielki rozpoczął wyprawę przeciwko Litwinom. Miał zgodę na krucjatę i mógł liczyć na poparcie z zachodu.

Wyprawa ruszyła w 1355 r. Zakończyła się sukcesem. Ruś przyłączono do Polski, a na granicy zapanował spokój. Trzeba było stworzyć na Rusi organizację kościelną. Powołano metropolię w Haliczu, biskupstwo we Lwowie, Włodzimierzu i Chełmie. Utworzono autonomiczne biskupstwo dla Ormian we Lwowie. Kolejnym ważnym kierunkiem działania był Śląsk, który dla zapewnienia neutralności został oddany Czechom. Gdy Kazimierz Wielki obejmował władzę, zwierzchnictwa Czechów na Śląsku nie uznawało księstwo Świdnickie, Jaworskie, Ziębickie. W 1339 r. Kazimierz zrzekł się całego Śląska. Po zawarciu pokoju kaliskiego z Krzyżakami Kazimierz Wielki podjął walkę o Śląsk. Walkę podjął Kazimierz z książętami głogowskimi, którzy przywłaszczyli sobie część Wielkopolski ze Wschową. Ka zimierz doprowadził do odzyskania tych terenów i przyłączył je do Wielkopolski. To spowodowało konflikt z Czechami. Przyczyn wojny polsko-czeskiej nie należy upatrywać tylko w przyłączeniu tego terenu do Wielkopolski, bo przyczyn było więcej. 1 stycznia 1 345 r. Polska zawarła układ z Bawarią skierowany przeciwko Czechom. W marcu 1345 r. Karol Luksemburski - następca tronu czeskiego, który wracał z wyprawy Krzyżaków przeciw Żmudzi, został w Polsce uwięziony pod pretekstem nie spłacenia jakieś wcześniejszej pożyczki.

W kwietniu doszło do konfliktu. Niewidomy już wtedy Jan Luksemburczyk dokonał najazdu na księstwo Świdnickie, paląc okolice grodu. Kazimierz podjął wyprawę odwetową przy wsparciu węgierskim i litewskim najechał na te księstwa śląskie, które uznawały zwierzchnictwo czeskie. Ta wyprawa zaowocowała zdobyciem Pszczyny, Rybnika. W odpowiedzi znowu Jan Luksemburczyk zebrał więcej wojska i ruszył na Kraków. Wojska Kazimierza wycofały się w kierunku Krakowa. Kraków był oblegany przez osiem dni, ale nie został zdobyty. Zawarto rozejm na dwa miesiące, a później dzięki legatom papieskim udało się załagodzić konflikt. Upłynęły trzy lata i Kazimierz zaatakował księstwo wrocławskie. W odpowiedzi na to, król czeski Karol IV Luksemburczyk wydał dokument, który mówił o całkowitym wcieleniu Śląska do Czech. 22 listopada 1348 r. zawarty został pokój na mocy którego Śląsk pozostawał przy Czechach. Kolejnym ważnym zagadnieniem w polityce zagranicznej Kazimierza była sprawa Mazowsza. Kiedy w czasie wyprawy na Ruś zginął książę płocki (księstwo płockie było lennem króla czeskiego) Kazimierz postanowił wcielić ziemię płocką do Polski. Czesi zgłosili pretensje do tej decyzji i dopiero w 1356 r. sprawę uregulowano. Uregulowano to w ten sposób, że król czeski Karol IV zrzekł się pretensji do Płocka, natomiast Kazimierz zrezygnował z wszelkich pretensji do księstwa Świdnickiego. We wrześniu 1364 r. Kraków stał się miejscem zjazdu monarchów.

Pierwszoplanowym zagadnieniem dla którego spotkali się monarchowie była sprawa Litwy. Chodziło o organizację krucjaty przeciwko Litwinom, na którą Kazimierz uzyskał zgodę papieską. Drugim ważnym problemem jaki na zjeździe rozwiązano była sprawa konfliktu pomiędzy Andegawenami rządzącymi na Węgrzech, potem we Włoszech a Wittelsbachami. Do Krakowa przybyły takie osoby jak cesarz niemiecki, król czeski Karol IV, król Węgier Ludwik Andegaweński, monarcha Cypru Piotr I (przybył w związku z krucjatą), a także wiele książąt śląskich i margrabia Brandenburgii Otto Wittelsbach. Spotkanie w Krakowie zostało upamiętnione słynną ucztą u Wierzynka, który był w tym czasie rajcą krakowskim. Goście mieli otrzymać od gospodarza uczty bogate prezenty. Jako jedyny ucztę opisał Jan Długosz. Nie wiadomo, czy uczta w ogóle odbyła się.

Kolejne ściągi, referaty i wypracowania z historii:
Ziemie polskie pod okupacją radziecką
Ziemie polskie pod okupacją niemiecką
Wyprawy Krzysztofa Kolumba
Wyprawy i odkrycia Portugalczyków
Wyprawa moskiewska Napoleona