Historia Polski i świata

Historia powszechna

Pierwsza Konstytucja Francuska - Referat Wypracowanie


Wypracowania Referaty Opracowania

historia-polski.info wypracowania z historii

Spis referatów


przyczyny | agresja Niemiec | przegrana wojna | kazimierz wielki | armia


Pierwsza Konstytucja Francuska


Pierwsza Konstytucja Francuska - 26 sierpnia 1789 r. Stany Generalne uchwaliły Deklarację Praw Człowieka i Obywatela. Ta deklaracja ograniczała uprawnienia monarchy tak bardzo, że król nie chciał jej zatwierdzić. Opór Ludwika XVI irytował parlamentarzystów. Nie najlepiej też wyglądała sytuacja gospodarcza. Ludwik XVI był gotów użyć siły, aby doprowadzić do spokoju w państwie. Za wszelkie niepowodzenia dwór tym razem zaczął obwiniać Zgromadzenie Narodowe. W dniu 5 października rozeszła się po Paryżu wiadomość, że miastu grozi brak chleba. Tłum mieszczan ruszył na Wersal. Ograbione zostały kasy miejskie. Ponieważ mieszczanie obawiali się, że król może użyć wojska, dlatego zaplanowano, że wszyscy pójdą w strojach kobiet, a pod sukniami mieli broń. Król zawiadomiony o niebezpieczeństwie manifestacji, która idzie na Wersal pozostał w swoim pałacu. Następnego dnia pałac został otoczony przez tłum. Tłum domagał się chleba i przyjęcia przez króla uchwał Zgromadzenia. Narodowego. Kilku gwardzistów zostało pozbawionych głów. Ludwik XVI zastraszony wydarzeniami zgodził się spełnić żądania tłumu i wraz z manifestantami udał się do Paryża. W mieście nad całą sytuacją zdawał się mieć kontrolę generał La Fayette. Ale La Fayette chciał zostać dyktatorem i jako dyktator doprowadzić do pogodzenia króla z miastem. Chciał powstrzymać dalszy rozwój rewolucji. Jednak La Fayette nie miał poparcia armii. Nie popierał go lud paryski. Nie miał także wielu zwolenników w Zgromadzeniu Narodowym.

Co więcej sam Ludwik XVI i królowa nie ufali mu, ponieważ dla nich był przedstawicielem rewolucji. Zgromadzenie Narodowe także nie było jednolite. Składało się z trzech odrębnych stanów. Pierwszą grupę stanowili arystokraci i wyższy kler, którzy byli przeciwko konstytucji, nie chcieli ograniczenia władzy królewskiej, nie chcieli porozumienia z burżuazją. Arystokraci zgadzali się co prawda na równość wszystkich obywateli, ale chcieli silnej władzy królewskiej i zachowania dla siebie wszystkich przywilejów stanowych. Drugą grupę stanowili ci, którzy byli uważani za monarchistów. Chcieli oni wprowadzić ustrój na wzór angielski, dążyli do wprowadzenia monarchii konstytucyjnej. Byli oni często określani jako \"anglicy\". Król, w przeciwieństwie do Wielkiej Brytanii, miał mieć wpływ na ustawodawstwo. Pozostałe trzy stronnictwa jakie istniały w Zgromadzeniu Narodowym wywodziły się z burżuazji. Były one podzielone na trzy grupy. Pierwszą grupę stanowili patrioci konstytucjonaliści. Byli oni zwolennikami ustroju amerykańskiego. Mówili o prawach ludu, domagali się zniesienia niewolnictwa Murzynów, domagali się zlikwidowania wszelkich tytułów szlacheckich, ale nie zgadzali się na równe prawo wyborcze dla wszystkich. Na pierwsze miejsce w tej grupie w bardzo szybkim czasie zaczął się wysuwać biskup Talleyrand. Ta grupa popierała La Fayette\'a. Drugą grupę stanowili Lamethanie. Nazwa pochodziła od nazwiska trzech braci, którzy należeli do stronnictwa.

Drugą nazwą był triumwirat - trzech ludzi kierowało pracą tego zespołu. To stronnictwo rolę króla chciało sprowadzić do funkcji reprezentatywnej. Wysuwano w tym stronnictwie hasło równego prawa wyborczego dla wszystkich. Później, gdy rewolucja będzie coraz bardziej zbliżała się w kierunku terroru to stronnictwo będzie zbliżało się w swoich poglądach do konstytucjonalistów. Trzecią grupę stanowili ludzie, którzy właściwie w rewolucji nie odegrali większej roli, ale byli najbardziej radykalnymi. Do tej grupy należał między innymi Maksymilian Robespierre. Ta grupa początkowo wyznawała hasła podobne do Lamethan, z tym że później była w realizacji tych haseł bardziej konsekwentna. Poza tymi grupami, które znalazły się we francuskim parlamencie dużą rolę w życiu politycznym zaczęły odgrywać kluby polityczne oraz prasa. Kluby polityczne powstały na wzór klubów angielskich. W czasach absolutyzmu kiedy niemożliwa była żadna dyskusja polityczna, ludzie spotykali się w salonach, aby rozmawiać. Spotykano się w domach prywatnych. We Francji spotykali się także w kawiarniach. Ustalano wspólne postępowanie. Do klubów należeli nie tylko ci, którzy byli w danym momencie w parlamencie, ale także ci, którzy popierali dane stronnictwo. Jednym z pierwszych klubów, który powstał był Klub Bretoński. Do tego klubu należeli Mirabeau, bracia Lameth, Robespierre.

Po przeniesieniu się do Paryża Klub Bretoński przyjął nazwę Stowarzyszenie Rewolucji. Na swoje zebrania wynajął refektarz Dominikanów. Dominikanów w Paryżu określano jakobinami stąd późniejsza nazwa klubu jakobini. W 1790 r. ten klub znowu zmienił nazwę na stowarzyszenie przyjaciół konstytucji. Z kościoła usunięto wszystkich zakonników. Natomiast w 1792 r. doszło do kolejnej zmiany nazwy. Klub przekształcił się w stowarzyszenie jakobinów przyjaciół wolności i równości. W tym czasie działało już we Francji około 1000 klubów jakobińskich. W tym stowarzyszeniu jakobińskim znaleźli się ludzie o całym wachlarzu poglądów. Kiedy jakobini radykalni zaczęli odgrywać coraz większą rolę w państwie, wówczas ci, którzy wyrażali opcję umiarkowaną z klubu odeszli i założyli własny klub. Do tego łagodniejszego stowarzyszenia należał Talleyrand, La Fayette którzy nadali swojemu stowarzyszeniu nazwę Stowarzyszenie roku 1789. Każdy dystrykt Paryża urządzał także własne zebranie, na które każdy mógł przyjść. Zebrania te nazywano często od miejsca gdzie się odbywały np., w klasztorze Franciszkanów było Zgromadzenie Kordylierów. Następnie do Stowarzyszenie przekształciło się w 1790 r. w Stowarzyszenie Przyjaciół Praw Człowieka i Obywatela. Z tego klubu wyjdą później tacy ludzie jak Danton, Marat. Inne kluby miały nieco mniejsze znaczenie. Zgromadzenie Konstytucyjne pracowało.

10 października 1789 r. biskup Talleyrand postawił wniosek by Zgromadzenie Narodowe uznało dobra kościelne za własność narodową. W zamian za to duchowieństwu miało państwo wypłacać pensje. 2 listopada wniosek został przyjęty. Dobra kościelne miały być sprzedane, by w ten sposób pokryć długi. Dość nieudolnie zabrano się do sprzedaży dóbr kościelnych. Wypuszczono papierowe bony. Ziemie kościelne można było wymienić za papier. Bony w niedługim czasie miały stać się pieniądzem, ale wprowadzenie takiego pieniądza papierowego \"bonu\" powodowało, że z rynku w ogóle zniknął pieniądz złoty, który miał jakąś wartość. Zaczęła rosnąć inflacja. Sekularyzacja dóbr kościelnych uchroniła jednak państwo od bankructwa, ale sprawiła także, że duchowieństwo odsunęło się od rewolucji. Państwo przejęło na siebie także utrzymanie duchowieństwa. 13 lutego 1790 r. uchwalono w Zgromadzeniu Narodowym, że śluby wieczyste składane w zakonach są sprzeczne z wolnością człowieka i dlatego są nieważne. Skoro śluby są nieważne, to znaczy, że wszystkie zakony, które takie śluby składają należy rozwiązać. Zakony zostały we Francji rozwiązane. W lipcu 1790 r. uchwalono została ustawa cywilna o duchowieństwie. Ustawa ta zmniejszała liczbę biskupów we Francji, proboszczowie i biskupi mieli być odtąd we Francji wybierani. Odebrano prawo decydowania o wyborze biskupa papieżowi, papież był jedynie powiadamiany, że Francja wybrała sobie nowego biskupa. Wyznaczono także pensje biskupom, proboszczom i kapłanom. 27 listopada uchwalono, że wszyscy duchowni mają obowiązek złożenia przysięgi na ustawę cywilną, inaczej duchowni stracą swoje stanowisko.

Tylko 50 % duchownych przysięgę złożyło, to doprowadziło do rozdwojenia wśród kleru francuskiego. Znaczna część duchowieństwa stanęła przeciwko rewolucji. W myśl ustawy cywilnej Zgromadzenie zaczęło wybierać biskupów, natomiast społeczności lokalne wybierały kandydatów na kapłanów, których biskup miał obowiązek wyświęcić. 7 maja 1791 r. Zgromadzenie uchwaliło kolejną ustawę, która ograniczała swobodę wykonywania kultu przez księży, którzy nie złożyli przysięgi na ustawę cywilną. Kto nie złożył przysięgi nie mógł odprawiać mszy św. Ta ustawa doprowadziła do zaognienia sytuacji z Kościołem, papiestwem i zraziła ostatecznie Ludwika XVI do Zgromadzenia Narodowego. Ustawę potępił papież. Ludwik XVI liczył na jakąś pomoc zewnętrzną, ale zarówno Hiszpania jak i Austria zawiodły. Wówczas to Ludwik XVI podjął decyzję o ucieczce z Paryża. Ucieczka jednak nie powiodła się, króla aresztowano, pod eskortą odwieziono do Paryża, a 25 czerwca 1791 r. został internowany w swoim pałacu i od tej pory był pilnie strzeżony jako więzień rewolucji. 17 lipca 1791 r. Klub Kordylierów zorganizował manifestację ludową, która domagała się detronizacji. Przeciwko manifestantom zostało wysłane wojsko. Zginęło około 50 osób, król właściwie pod przymusem zgodził się wówczas na zatwierdzenie konstytucji, którą uchwali Zgromadzenie Narodowe.

14 września 1791 r. król podpisał konstytucję. Ta konstytucja była wcieleniem w życie haseł oświecenia. Były zastosowane pomysły Monteskiusza. Dawała z całą pewnością możliwość nieograniczonego bogacenia się, uwalniała burżuazję od kontroli państwa, zabezpieczała burżuazję przed żądaniami robotników. Robotnikom zakazano nawet powoływania jakichkolwiek wspólnych zgromadzeń, klubów, które miały by występować w obronie rzekomych wspólnych interesów. Zakazane były strajki, co już było sprzeczne z zasadą zapisaną w pierwszej części o równości i wolności. Co prawda ustawy o ograniczeniu praw robotników bezpośrednio nie weszły do konstytucji, ale dopiero w 1884 r. przyznano robotnikom prawa do tworzenia organizacji robotniczych.

Sama konstytucja także nie uznawała równości obywateli. Społeczeństwo zostało podzielone na cztery kategorie:
- do pierwszej kategorii należeli bierni czyli ci którzy nie posiadali prawa wyborczego, ponieważ nie mieli własności,
- do drugiej kategorii należeli tzw. czynni czyli ci którzy ukończyli 25 lat, płacili podatki bezpośrednie w wysokości trzydniowych zarobków i nie byli w stanie zależności służebnej,
- do trzeciej kategorii należeli elektorzy, czyli właściciele i użytkownicy ziemi i domów, do tej grupy należeli także lokatorzy drogich mieszkań,
- do czwartej kategorii należeli wybierani. O przynależności do tej grupy decydował cenzus majątkowy.
Zgromadzenie ostatecznie odrzuciło projekt zniesienia niewoli Murzynów. To też było pogwałceniem ich samodzielności. Zniesiono podział kraju na prowincje, wprowadzono 83 departamenty, departamenty dzieliły się na dystrykty, kantony i gminy. Władza centralna została całkowicie zlikwidowana. Francja stała się państwem 44 tys. autonomicznych republik.

Kolejne ściągi, referaty i wypracowania z historii:
Ziemie polskie pod okupacją radziecką
Ziemie polskie pod okupacją niemiecką
Wyprawa moskiewska Napoleona
Wojna w Afryce
Wielka Emigracja po Powstaniu Listopadowym


Mapa strony | RSS 2.0