Narodziny islamu i jego wpływy we współczesnym świecie - Islam [arabskie 'poddanie się woli Boga'], jedna z trzech wielkich religii monoteistycznych, przyjął się na skutek podbojów na rozległym obszarze rozciągającym się od Hiszpanii po Indie. Wystarczyło zaledwie
jedno stulecie, aby zapoczątkował nową, wspaniałą cywilizację. W VII w. n.e. Półwysep Arabski był pustynną ziemią zamieszkałą przez koczownicze plemiona. Jedynie na wybrzeżach Morza Czerwonego i Oceanu Indyjskiego znajdowały się bardziej urodzajne gleby. Tam też brały swój początek szlaki karawan, które przecinały pustynie, kończąc się w miastach Syrii i Mezopotamii, wiodły one przez oazy, których ludność żyła z pośrednictwa w handlu, w tych punktach rozwijały się osady. Taki właśnie charakter miały dwa miasta leżące na szlaku ciągnących się karawan - Mekka i Medyna, którym przyszło odegrać niepomiernie ważną rolę w dziejach islamu.

Mahomet urodził się w Mekce w 570 r n.e. W dzieciństwie utracił oboje rodziców, jego wychowaniem zajął się wuj. Zaczął jeździć z karawanami, aż do czasu, gdy w wieku lat 24 poślubił swoją pracodawczynię, bogatą wdowę Chadżidżę. Pozbawiony kłopotów finansowych, mógł teraz całkowicie poświęcić się religijnym medytacjom. Mahomet zaczął też doznawać objawień, w czasie któych rozmawiał z aniołem Gabrielem. Słowa tajemniczego anioła spisał w świętej dziś księdze islamu - Koranie. Od rozpoczęcia się objawień w 610 r. Przez 23 lata objawień proroka Koran rozrósł się do 114 objawień. Wówczas Mahomet począł konsekwentnie głosić monoteistyczną doktrynę jednoosobowości i wszechmocności Allaha, uznając podporządkowanie się człowieka jego woli.

W Mekce Mahomet gromadził wokół siebie niewielkie grono zwolenników (głownie najbliższą rodzinę), ale też ostro potępiał bóstwa czczone w świątyni Al-Kaab, co nie przysparzało mu popularności. Kupcy mekkeńscy postanowili zgładzić Mahometa. W 622 r. czujący już zagrożenie prorok wyemigrował do Medyny (dawniej Jatrib). Tę ucieczkę nazwano Hidżrą, a ta data stała się dla muzułmanów początkiem nowej ery chronologicznej. Mieszkańcy Medyny okazali się dla Mahometa serdeczniejsi, uznali go za znakomitego mediatora. Taki status pozwalał mu sukcesywnie zwiększać grono wyznawców. Wkrótce stworzył w Medynie gminę muzułmańską. W 630 roku Mekka złożyła Medynie kapitulację, a świątynia Al-Kaab została poświęcona jedynemu Bogu - Allahowi.

W chwili śmierci proroka w 632 r. wszystkie plemiona zamieszkujące Półwysep Arabski nawróciły się na islam. Mahomet nie pozostawił dokładnych wskazówek co do wyboru swoich następców. Stało się to przyczyną późniejszych wojen i konfliktów społecznych. Gmina muzułmańska uzgodniła zasady wyboru przywódcy religijnego i politycznego, któremu nadano tytuł kalifa. Arabowie pod wodzą pierwszego kalifa Abu-Bekrem i następnych rozpoczęli okres wielkich podbojów. Niegdyś skłócone ze sobą, słabe militarnie plemiona beduińskie pod sztandarem islamu okazały się siłą zdolną to unicestwienia dwojga, najpotężniejszych mocarstw w tym regionie. Chrześcijańskiego Bizancjum i zoroastrycznej Persji.

Wyznawców islamu obowiązuje przestrzeganie 5 zasad (filarów wiary):
1) publiczne wyznanie wiary (szahada),
2) modlitwa (salat), 5 razy dziennie,
3) post (saum) w miesiącu ramadan,
4) jałmużna (zakat) na rzecz gminy muzułmańskiej,
5) pielgrzymka (hadżdż) do Mekki, w miarę możliwości;
Życie muzułmanina (zarówno religijne, jak i świeckie) reguluje prawo muzułmańskie (szari'at), co sprawia, że islam jest zamkniętym systemem kulturowym. W VII w. spór o prawo do władzy kalifa podzielił muzułmanów na sunnitów i szyitów; wśród szyitów wyodrębniły się dalsze ugrupowania (np. imamici, isma'ilici, zajdyci), niektóre bardzo odległe od islamu, jak druzowie, nusajryci, jazydzi; charakterystyczny dla islamu był mistycyzm muzułmański (sufizm) i związane z nim bractwa religijne.

Kolonizacja europejska, modernizacja życia społecznego i zmiany ustrojowe w krajach muzułmańskich w ciągu XIX i XX w. zapoczątkowały przenikanie prawa państw europejskich. W XIX w. podjęto próby zreformowania islamu w celu dostosowania jego zasad do wymogów nowoczesnej cywilizacji zachodniej (Al-Afghani, Muhammad Abduh); reakcją na te dążenia jest tzw. fundamentalizm (integryzm) muzułmański, odrzucający zachodnie wartości (zwł. prawo i etykę) i dążący do ponownej religijnej i politycznej jedności państw muzułmańskich, w których miałoby obowiązywać prawo islamu. Systemy prawne współczesnych państw muzułmańskich, mimo że niekiedy powołują się formalnie na Prawo Islamu. (np. konstytucja Pakistanu z 1956), w rzeczywistości są wzorowane bądź na prawie francuskim, bądź też na prawie angielskim. Dotyczy to w szczególności Turcji, która przeprowadziła 1924-26 konsekwentnie rozdział religii od państwa. Normy prawa islamu mają dziś zatem przede wszystkim charakter norm religijnych i moralnych.

W religii islamu jednoczy się ponad miliard osób różnych ras i kultur na całym globie - od południowych Filipin do Nigerii. Około 18% żyje w świecie arabskim, ogromna część Azji i większość Afryki zamieszkiwana jest przez muzułmanów, podczas gdy znaczące mniejszości znajdują się w Rosji, Chinach, obu Amerykach i w Europie. Najwięcej muzułmanów żyje w Indonezji.

We współczesnym świecie islam może wydawać się egzotyczny, a ponad to ekstremistyczny. Być może przyczyną tego jest fakt, że na Zachodzie religia nie dominuje w życiu codziennym. Muzułmanie natomiast religię zawsze stawiają na pierwszym miejscu, nie ustalając granic między życiem świeckim a sakralnym. Wierzą oni, że Prawo Boskie Shari'a powinno być przestrzegane bardzo dokładnie, dlatego sprawy związane z religią są tak ważne.

Kolejne ściągi, referaty i wypracowania z historii:
Złoty wiek
Ziemie polskie pod okupacją radziecką
Ziemie polskie pod okupacją niemiecką
Zasady przy podejmowaniu decyzji i postanowienia w sprawie polskiej w czasie kongresu wiedeńskiego
Wyprawy krzyżowe